Ματέι Βισνιέκ Η λέξη «Πρόοδος» στο στόμα της μητέρας μου ηχούσε πολύ φάλτσα

Βόνιτσα 29 Νοεμβρίου 8.25 μμ, στο κλειστό γυμναστήριο . Ολα είναι έτοιμα για να αρχίσει η πρώτη θεατρική παράσταση στην Βόνιτσα, θεατρική παράσταση μέσα στο χειμώνα.

Στις κερκίδες του Γυμναστηρίου 300 και πλέον θεατές περιμένουν την έναρξη της παράστασης. Στον διαδικτυακό χώρο πλήθος χρηστών του INTERNET (δημότες από τον Μαραθώνα, την Αττική, απόδημοι σε όλο τον κόσμο) περιμένουν στις οθόνες τους να δουν την θεατρική παράσταση του Δημοτικού Θεάτρου Μαραθώνα «Η λέξη Πρόοδος στο στόμα της μητέρας μου ηχούσε πολύ φάλτσα».
Στις 8.26 μμ ήταν γεγονός , ήμασταν στο δίκτυο και η παράσταση άρχισε. Η επισκεψιμότητα με την έναρξη της μετάδοσης είχε ανέβει στις 49.000, και μέσα στα τρία πρώτα λεπτά πλησίασε τις 62.000, όπου και έμεινε μέχρι το τέλος.
Η υπόθεση του έργου αρκετά περιληπτικά:
Στον πρόσφατο πόλεμο στην Γιουγκοσλαβία, δύο στρατιώτες από αντίθετα στρατόπεδα βρίσκονται αντιμέτωποι. Πρίν τον πόλεμο τους συνέδεε η εξ αγχιστείας συγγένεια. Ο ένας στρατιώτης είχε παντρευτεί την αδελφή του άλλου στρατιώτη.
Ο κουνιάδος δέχεται την προσφορά των τροφίμων που του κάνει ο γαμπρός του (τρόφιμα για την μικρή κόρη του κουνιάδου), αλλά με την αποχώρηση τον σκοτώνει.
Με την λήξη του πολέμου, οι γονείς του σκοτωμένου επιστρέφουν στο κατεστραμμένο πλέον σπίτι τους, και το χειρότερο είναι ότι ο τόπος τους έχει κερδισθεί από τον εχθρό τους. Μέσα στην δύσκολη ζωή του χειμώνα προσπαθούν να μάθουν που είναι θαμμένος ο μονάκριβος γιός τους. Τα στόματα κλειστά και η ζωή των γονιών να διαδραματίζεται σαν να είναι μαζί τους ο γιός τους. Ο γιός τους περιφέρεται ανάμεσά τους χωρίς όμως να μπορούν τον τον δούν και να τον ακούσουν «Μάνα – πατέρα καλημέρα», «γιατί δεν μου μιλάτε;». Του ετοιμάζουν το κρεβάτι στο δωμάτιο που η σκεπή δεν είχε καταστραφεί και αυτοί κοιμόνται στο ξέσκεπο, μοιράζουν στο τραπέζι το λιγοστό φαγητό, του δίνουν την πρώτη θέση στην με λίγα ξύλα αναμμένη φωτιά. Ολη αυτή είναι η ζωή τους χωρίς τον γιό τους, και με αποκλειστική απασχόληση του πατέρα να σκάβει λάκους στο διπλανό δάσος, μήπως και βρεί εκεί πράγματα του γιού του, και αναγνωρίσει τον σκελετό. Βρίσκει συνεχώς αλλά δεν είναι του γιού του, «εδώ είναι Βαλκάνια, πολλοί πόλεμοι, πολλοί νεκροί, πολλοί γιοί μανάδων».
Το σκηνικό εναλλάσσονταν με την ζωή της κόρης που αφού είχε χαθεί η ζωή του μικρού παιδιού της στον πόλεμο, να έχει καταλήξει παράνομος φυγάς σε γειτονική χώρα. Εκεί η ζωή και η εκμετάλλευση όλων των γυναικών από τις ανατολικές χώρες, απλώνεται με απλές σκηνές, που όμως έχουν την σημασία τους στο δράμα που ζούν οι γονείς, στο δράμα της αναζήτησης του μαζικού τάφου που ρίχτηκε ο γιός τους. Στα λόγια της μάνας «γιέ μου, γιατί δεν μου απαντάς; Μην’ νάναι το χώμα πολύ πάνω σου;» , έρχονται τα λόγια του πατέρα για να σφραγίσουν τον πόνο «ζούμε με τα λίγα χρήματα που μας στέλνει η κόρη μας, μας στέλνει χρήματα αλλά δεν μας γράφει καμιά λέξη, Γιατί δεν μας γράφει;».
Οι ηθοποιίες των 18 μελών του θιάσου ήταν καταπληκτικές. Ο φωτισμός και ο ήχος έδεναν με τις ηθοποιίες. Τα χωρικά με πρωταγωνίστρια την μάνα (ας μας επιτραπεί η παρομοίωση) δεν υπολείπονταν από τις αξέχαστες στιγμές της Κατίνας Παξινού. Ποιός θεατής δεν ένοιωσε ρίγη, δεν συγκινήθηκε από το δράμα;.
Δεν ήταν τυχαίο που αυτό το θεατρικό έργο έχει κυριολεκτικά «σαρώσει» όλα τα βραβεία στα φεστιβάλ Δημοτικών θεάτρων. Ποια μάνα και ποιος πατέρας μπορεί να μείνει αμέτοχος. Και όμως ο Θεατρικός συγγραφέας και ο σκηνοθέτης είχαν και χρησιμοποιούσαν το βάλσαμο για να μην βρεθεί ο θεατής στο σημείο της απογοήτευσης. Ενας γείτονας (έποικος που εγκαταστάθηκε εκεί καταλαμβάνοντας με το έτσι θέλω το σπίτι ενός που χάθηκε στον πόλεμο) με την ιδιότητα του εμπόρου που όλα τα αγοράζει και όλα τα πουλάει, χωρίς να έχει αισθήματα, με μια εξαίσια υποκριτική δύναμη, ισορροπούσε τα αισθήματα των θεατών. Χρησιμοποιώντας άλλοτε το μαύρο χιούμορ και άλλοτε την λογική του παραλόγου απάλυνε την ένσταση των συναισθημάτων («δες … κάποιοι δίνουν 8000 δολάρια για να υιοθετήσουν ένα παιδί και δεν δίνουν 2000 δολάρια για να πάρουν το πτώμα του γιού τους», «αλόγιστος είσαι γέρο, γιατί στερείς το δικαίωμα στην γυναίκα σου να κλάψει στο τάφο του γιου σου, τι αξία έχουν 2000 δολάρια μπροστά στο δικαίωμά της») .
Τα πάντα της Θεατρικής παράστασης κλείνονται μέσα στα λόγια της προσφώνησης που έκανε ο Πατήρ Αθανάσιος, στο τέλος της παράστασης, στην ώρα της απονομής της τιμητικής διάκρισης στον Θίασο. Απευθύνθηκε στην Ηθοποιό που είχε τον ρόλο της μητέρας και της είπε «Ο ρόλος σας μας συγκλόνισε, στο πρόσωπό σας είναι η Βαλκάνια ΜΑΝΑ που τόσα δεινά έχει υποφέρει».
Η Θεατρική Παράσταση έγινε με την συνεργασία του Δήμου Ανακτορίου με το Πολιτιστικό κέντρο και τον Σύλλογο ΑΜΦΙΚΤΙΟΝΙΑ ΑΚΑΡΝΑΝΩΝ.
Η μηχανογραφική υποστήριξη ανήκει στην συνεργασία των Εκπαιδευτηρίων Πληροφορικής Βόνιτσας και της Διεύθυνσης Πληροφορικής του Δήμου Μαραθώνα.
Στις αρχικές αλλά και αποχαιρετιστήριες ομιλίες του Δημάρχου Κου Γεώργιου Αποστολάκη , αλλά και του Προέδρου του Συλλόγου «Αμφικτιονία Ακαρνάνων» Κου Φίλλιπα Ντόβα, αποδόθηκε τιμή και ευχαρίστηση στον Δήμο Μαραθώνα για την πολιτιστική συνεργασία του.