Σήμερα κάποιοι ελέγχουν την παγκόσμια πολιτική, το τραπεζικό σύστημα, τις επιχειρήσεις, την αστυνομία, το στρατό, την εκπαίδευση και τα Μ.Μ.Ε. Το πιο σημαντικό από όλα αυτά σε σχέση με τον ασκούμενο έλεγχο είναι το τραπεζικό σύστημα. Η δημιουργία και η διακίνηση του χρήματος. Το σύστημα βασίζεται στην δημιουργία ανύπαρκτου χρήματος και στον δανεισμό του σε άτομα και επιχειρήσεις με αντάλλαγμα τον τόκο. Αυτό δημιουργεί τεράστια χρέη για τις κυβερνήσεις, τις επιχειρήσεις και τον πληθυσμό γενικότερα και συνεπώς μπορούν να τεθούν υπό έλεγχο. Μεγάλη σημασία για να δουλέψει το σύστημα έχει το να μπορούν οι τραπεζίτες να δανείζουν χρήματα που δεν έχουν. Το πράγμα έχει ως εξής: Αν εσείς ή εγώ έχουμε 1.000.000 ευρώ μπορούμε να δανείσουμε 1.000.000 ευρώ, πολύ απλό. Αν η τράπεζα έχει 1.000.000 ευρώ μπορεί να δανείσει μέχρι και 10.000.000 ευρώ και μάλιστα επιβαρύνοντάς το με τόκο. Αν ακόμα και ένα μικρό ποσοστό ανθρώπων που έχουν καταθέσει «χρήματα» στις τράπεζες πήγαιναν σήμερα να τα αποταμιεύσουν οι τράπεζες θα έβαζαν λουκέτο μέσα σε μισή ώρα επειδή δεν διαθέτουν τα χρήματα. Τα χρήματα στις τράπεζες είναι ένας μύθος. Ένα τέχνασμα απάτης. Όταν πάτε σε μία τράπεζα και ζητάτε δάνειο, η τράπεζα δεν τυπώνει ούτε ένα χαρτονόμισμα. Απλά περνά το ποσό του δανείου στον λογαριασμό σας. Από εκείνη την στιγμή πληρώνετε τόκους στην τράπεζα για κάτι που δεν είναι τίποτα περισσότερο από αριθμοί που εμφανίζονται σε μία οθόνη. Ωστόσο αν δεν μπορέσετε να αποπληρώσετε το ανύπαρκτο δάνειο, η τράπεζα μπορεί να έρθει και απολύτως νόμιμα να σας κατασχέσει την περιουσία σας, η οποία ήδη υπάρχει, μέχρι να συμπληρωθεί η αξία του ποσού που υπάρχει στην οθόνη. Επιπλέον, επειδή τα χρήματα δεν μπαίνουν σε κυκλοφορία από τις κυβερνήσεις αλλά από ιδιωτικές τράπεζες που δίνουν δάνεια στους πελάτες τους, οι τράπεζες είναι αυτές που ελέγχουν το χρήμα που κυκλοφορεί. Όσα περισσότερα δάνεια αποφασίσουν να δώσουν, τόσο περισσότερο χρήμα κυκλοφορεί. Ποια είναι η διαφορά ανάμεσα σε μία οικονομική ανάπτυξη (ευημερία) και σε μία οικονομική ύφεση (φτώχια); Μόνο μία, το ποσό του χρήματος που βρίσκεται σε κυκλοφορία. Μέσα από αυτό το σύστημα οι ιδιωτικές τράπεζες, οι οποίες ελέγχονται από τα ίδια άτομα, αποφασίζουν για το πόσα χρήματα θα βρίσκονται στην κυκλοφορία. Μπορούν να δημιουργήσουν οικονομικές ανόδους και υφέσεις κατά βούληση. Το ίδιο ισχύει και για τα χρηματιστήρια, μέσα από τα οποία οι τύποι αυτοί διακινούν καθημερινά τρισεκατομμύρια ευρώ γύρω από τις οικονομικές και τραπεζικές αγορές, αποφασίζοντας αν οι τιμές των μετοχών θα ανέβουν, θα κατέβουν, θα εκτιναχθούν στα ύψη ή θα καταρρεύσουν. Οι καταρρεύσεις των χρηματιστηρίων δεν συμβαίνουν τυχαία αλλά εσκεμμένα, όπως επί εποχής Σημίτη. Τα περισσότερα «χρήματα» που κυκλοφορούν δεν είναι υλικά, δηλαδή χαρτονομίσματα και νομίσματα. Συμβολίζονται από αριθμούς που περνούν από τον ένα τραπεζικό υπολογιστή στον άλλον ηλεκτρονικά, μέσω πιστωτικών καρτών, διαβιβάσεων και μπλοκ επιταγών. Όσα περισσότερα χρήματα, ηλεκτρονικά και μη, βρίσκονται σε κυκλοφορία, τόσο μεγαλύτερη οικονομική δραστηριότητα λαμβάνει χώρα, άρα τόσο περισσότερα προϊόντα αγοράζονται και πωλούνται, τόσο μεγαλύτερο εισόδημα έχουμε, και τόσο περισσότερες θέσεις εργασίας είναι διαθέσιμες. Όμως, ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο στην οικονομική δικτατορία είναι το να δημιουργούν μία τεχνητή ανάπτυξη μέσω προσφορών δανείων και ύστερα τραβούν το χαλί κάτω από τα πόδια. Οι οικονομολόγοι μας λένε ότι οι περίοδοι ανάπτυξης και ύφεσης αποτελούν μέρος κάποιου «οικονομικού κύκλου». Μπούρδες! Πρόκειται για μία συστηματική χειραγώγηση με σκοπό την απομύζηση του αληθινού πλούτου αυτού του κόσμου. Στην διάρκεια των περιόδων ανάπτυξης, πολλοί άνθρωποι βυθίζονται σε ακόμη μεγαλύτερα χρέη. Η έντονη επιχειρηματική δραστηριότητα σημαίνει ότι οι περισσότερες επιχειρήσεις δανείζονται μεγαλύτερα χρηματικά ποσά για να εξαγοράσουν καλύτερη τεχνολογία και να αυξήσουν την παραγωγή προκειμένου να αντιμετωπίσουν την ζήτηση. Οι άνθρωποι δανείζονται για να αγοράσουν ένα μεγαλύτερο σπίτι και ένα καινούργιο πιο ακριβό αυτοκίνητο γιατί είναι τόσο σίγουροι για το μέλλον της οικονομίας. Ύστερα, την πιο κατάλληλη στιγμή, οι μεγάλοι τραπεζίτες, οι οποίοι συντονίζονται αυξάνουν τους τόκους για να μειώσουν την ζήτηση των δανείων, ενώ ταυτόχρονα αρχίζουν να απαιτούν τα ήδη οφειλόμενα δάνεια. Με αυτό τον τρόπο εξασφαλίζουν ότι θα δίνουν πολύ λιγότερα δάνεια από παλιά. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα την απόσυρση μεγάλου μέρους του χρήματος (στις διάφορες μορφές του) από την κυκλοφορία, την μείωση της ζήτησης προϊόντων και οδηγεί στην μείωση των θέσεων εργασίας. Έτσι, άνθρωποι και επιχειρήσεις δεν κερδίζουν πια αρκετά για να αποπληρώσουν τα δάνεια τους και οδηγούνται στην πτώχευση. Στην συνέχεια οι τράπεζες τους παίρνουν τις πραγματικές τους περιουσίες, τις επιχειρήσεις, τα ακίνητα, τα αυτοκίνητα και τα άλλα αγαθά τους σε αντάλλαγμα για την μη αποπληρωμή του δανείου, το οποίο ποτέ δεν ήταν τίποτα περισσότερο από την εμφάνιση μερικών αριθμών σε μία οθόνη. Αυτό συμβαίνει εκατονταετίες και έτσι ο πραγματικός πλούτος του κόσμου «ρουφιέται» από τις τσέπες των πολλών στις τσέπες εκείνων που ελέγχουν το τραπεζικό σύστημα. Το ίδιο ισχύει και για τα κράτη. Αυτό που αποκαλούμε «ιδιωτικοποίηση» είναι το πούλημα των περιουσιακών στοιχείων του κράτους για να αποφευχθεί προσωρινά η πτώχευση που δημιούργησαν τα χρέη στις τράπεζες. Η οικονομική χειραγώγηση του κόσμου συντονίζεται σήμερα από «κεντρικές τράπεζες» σε κάθε χώρα που φαίνεται να λειτουργούν ανεξάρτητα, αλλά που στην πραγματικότητα συνεργάζονται για ένα κοινό σκοπό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου