Που πάμε;

Βόνιτσα. Λίγες ημέρες πριν το 2008 μας αποχαιρετίσει οριστικά και μπούμε στο 2009. Σχεδόν δέκα χρόνια έχουν συμπληρωθεί στον 21ο αιώνα και νομίζουμε πως στην κοινωνία της Βόνιτσας ζούμε ακόμη στον μεσαίωνα… Τα μαγαζιά στο ιστορικό κέντρο της Βόνιτσας κλείνουν το ένα μετά το άλλο… Και μην μου πείτε πως για αυτό φταίει η οικονομική κρίση γιατί θα σας …σκουντουφλήσω.
Αν έφταιγε η οικονομική κρίση τα μαγαζιά θα παρέμεναν κλειδομανταλωμένα, όμως αντί για αυτό στη θέση τους ανοίγουν άλλα μαγαζιά και οι περισσότεροι Βονιτσάνοι γνωρίζουν πολύ καλά για τι είδους μαγαζιά μιλάω.
Είναι αυτά που έχουν «κατακλύσει την Οδό Νοταρά, η οποία όπως έλεγε και στην στήλη του ο «ΚΟΥΣ ΚΟΥΣ» αλλά και ο περισσότερος κόσμος, είναι γνωστή πλέον ως «Οδό Φυλής». Όλοι γνωρίζουμε τι «μαγαζιά» υπάρχουν στην original Οδό Φυλής που βρίσκεται στην Αθήνα. Κάτι ανάλογο γίνεται και στην πόλη μας. Φυσικά πέρα από την Οδό Νοταρά, τέτοιου είδους μαγαζιά υπάρχουν τόσο στην πλατεία όσο και στα …περίχωρα της πόλης μας.
Οι ιδιοκτήτες τους καλά κάνουν και τα ανοίγουν. Άλλωστε δεν είναι και λίγοι αυτοί που υποστηρίζουν πως τα συγκεκριμένα μαγαζιά επιτελούν τεράστιο κοινωνικό έργο, καθώς εξευμενίζουν τις άγριες διαθέσεις του καθενός… στερημένου!
Καλό όμως θα ήταν να υπήρχε ο στοιχειώδης έλεγχος από τα αρμόδια όργανα για το ποιοι και πως δουλεύουν εκεί και το κατά πόσο οι «υπάλληλοι» έχουν όλα τα νόμιμα έγγραφα για να μπορούν να ασκούν το …λειτούργημα τους.
Πέρα από αυτό, συνέχεια ακούμε για ναρκωτικά στην πόλη μας. Είναι αλήθεια πως η Βόνιτσα βρίσκεται σε …περίοπτη θέση σε ότι αφορά την διακίνηση ναρκωτικών. Στο παρελθόν, αλλά και πιο πρόσφατα έχουν γίνει πολλές συλλήψεις στην ευρύτερη περιοχή για χασισοφυτείες, διακίνηση αλλά και χρήση. Όμως το πρόβλημα αντί να μειώνεται συνεχώς μεγαλώνει καθώς δεν υπάρχει και η απαραίτητη αστυνομική δύναμη στην περιοχή μας για να το περιορίσει.
Είναι γεγονός πως το Αστυνομικό Τμήμα της Βόνιτσας υπολειτουργεί καθώς δεν υπάρχει αρκετό προσωπικό και για αυτό τον λόγο οι επιτήδειοι κάνουν πολύ καλά όλες τις δουλειές τους.
Η νεολαία της πόλης μας το μοναδικό πράγμα με το οποίο ασχολείται είναι τα μηχανάκια. Τι και αν υπάρχουν ακαδημίες τόσο στο ποδόσφαιρο όσο και στο μπάσκετ. Ελάχιστοι είναι αυτοί που ενδιαφέρονται να ασχοληθούν με τον αθλητισμό αφού προτιμούν τις βόλτες με τα μηχανάκια, το φραπόγαλο –όπως έλεγε και ένας παλιός καθηγητής μου- στην παραλία και τα τσιγάρα, αθώα και μη.
Το πρόβλημα ξεκινάει από την οικογένεια καθώς οι γονείς δεν ενδιαφέρονται για το τι κάνουν τα παιδιά τους, αλλά και στο σχολείο δεν υπάρχει η κατάλληλη αγωγή από την πλευρά των καθηγητών και των δασκάλων.
Και επειδή πριν αναφέρθηκα στις ακαδημίες θα ήθελα να σταθώ για λίγο και πάλι στο συγκεκριμένο θέμα. Θεωρώ πως σε λίγο καιρό και αυτές θα …σβήσουν.
Υπεύθυνοι για αυτό δεν είναι τα σωματεία (ΑΜΒΡΑΚΙΚΟΣ – Α.Ο.Β.) οι υπεύθυνοι των οποίων κάνουν ότι μπορούν για να τα διατηρήσουν, αλλά και πάλι οι ίδιοι οι γονείς οι οποίοι πλην ελάχιστων εξαιρέσεων το μόνο που κάνουν είναι να δίνουν τα χρήματα για να πληρώνουν τις συνδρομές των παιδιών τους.
Πόσοι από αυτούς αλήθεια έχουν βρεθεί στις εξέδρες των γηπέδων για να δουν τα παιδιά τους να αγωνίζονται;
Ποιο είναι το κέρδος των μικρών παιδιών όταν βλέπουν πως οι γονείς τους δεν ενδιαφέρονται να δουν την πρόοδο τους;
Φίλες και φίλοι είμαι σχεδόν σίγουρος πως όλα αυτά τα παιδιά που τώρα ασχολούνται με τον αθλητισμό, βλέποντας την αδιαφορία των μεγάλων, αργά ή γρήγορα θα καταλήξουν και αυτά επάνω σε ένα μηχανάκι. Και αυτό θα είναι το λιγότερο…
Θα πρέπει όλοι να προστατέψουν τα παιδιά τους. Θα πρέπει όλοι μας να προστατέψουμε τους εαυτούς μας και πάνω από όλα την πόλη στην οποία ζούμε.